Rauf Tamer / Hürriyet / 8.11.06

Biz bize benzeriz


Bilim adamları Türk insanındaki “ortak payda”yı arıyorlarmış.

Yardımcı olayım:

- Paran bende.
- Aramızda teklif mi var?
- Sözüm senettir.
- Dâvetlimsin.
- Kadıncağıza yardım edelim / Şu adamın ameliyatını biz üstlenelim.
- Veresiye, bakkal defteri, Tanrı misafiri.
- Hediye, harçlık, bağış, bahşiş. (Fitre ve zekât)
- Postacıyı kolla.
- Kâhyayı gör / Gördüm abi / Olsun, bir daha gör.
- Başlık, çeyiz, rüşvet, gasp, haraç, işgal, komisyon.
Ama ille de bahşiş.
Bol bahşiş.
*
Bizdeki “ortak payda” ekonominin hiç bir kitabına sığmaz.
İstatistikler yavan kalır:
- Denize çık, balık tut, sat.
- Tezgahı kur, ekmek içi köfte.
- Çaylar benden.
- Bozuk param yok / Abi sonra ödersin.
- Sünnet hediyesi ne alsam?
- Bir sigara ver / Paket sende kalsın.
- Garson, masayı donat.
- Yan masaya meyve götür / Var efendim / Olsun, sen yine götür.
Ve...
Ekmek artığı, yemek ısrafı, su ve elektrik savurganlığı, telefon gevezeliği.
*
Ne yapalım?
Meyhanede efkarlanıp “ne olacak bu memleketin hali” diye oflayıp puflasak da “mihrabım” diyerek ona hep yüz süreceğiz.
Şükürler olsun.
“Kaç işsiz var”dan ziyade “kaç tembel var”ı düşünecek durumda değiliz.
- Evsiz kaldın, bu gece nerde yatacaksın.
- Komşular sağolsun.
- Domates, biber, patlıcan.
Bereketli topraklar, yağmur, güneş, deniz... Güzelim kızlar, sıhhatli delikanlılar.
Ojeli tırnaklar, beri tarafta nasırlı eller.
Ve... sürekli yardımlaşan insanlar.

Bilim adamları hâlâ “ortak payda”yı araştıradursunlar.
İşte benim memleketim.